Bijna halfweg

De tijd vliegt voorbij, morgen zit team Perpignan al in de helft van hun avontuur. Maar eerst even een korte samenvatting van mijn dag. Ik heb er voor gekozen om stage te lopen in een plaatselijke kleuterschool die op twee minuten van onze verblijfplaats Alfmed ligt (wat een makkie). Ik startte mijn stage bij de allerkleinsten maar vanaf gisteren werd ik bij de iets ouderen geplaatst, om zo de verschillende niveaus te kunnen zien. Wat een leuke, vermoeiende maar toch geslaagde dag vandaag: sportdag. We vertrokken met heel de klas om negen uur met de bus naar de locatie waar de sportdag plaatsvond. De kleine deugnieten van mijn klasje hadden er allemaal super veel zin, waardoor het voor mij natuurlijk ook eens zo leuk was om aan mijn dag te beginnen. Bij aankomst aten we allemaal nog een koekje en hierna kon onze leuke dag beginnen. Natuurlijk is sporten met kleuters niet zoals wij een sportdag ervaren. Op een speelse manier ontdekten de kleintjes verschillende sporten. Er werd gedanst, met stokken gegooid en een beetje gelopen. Voor ik het besefte was het alweer middag. Met andere woorden: twee uur lang pauze... De school had voor verschillende koelboxen gezorgd waarin allemaal eten zat voor de kinderen, en natuurlijk ook voor ons. Na het eten speelden we nog enkele spelletjes, waaronder zakdoek leggen (maar dan natuurlijk in het frans). Ook genoten we nog van de kinderboerderij die op deze locatie gelegen was. Terwijl we op onze bus aan het wachten waren namen we hier nog snel een kijkje. We zagen verschillende soorten vogels, konijnen, paarden, ezels, lama's, geitjes, kippen en alle andere dieren die te zien zijn op een kinderboerderij. Natuurlijk was het voor mijn klasje een hele ervaring om de diertjes van dichtbij te bekijken. Na een vermoeiende sportdag (die ongeveer maar tot twee uur duurde) vertrokken we terug naar school. Hier in het zuiden van Frankrijk is het de gewoonte dat de kinderen na hun middagmaal een siësta houden, en nee hoor, geen siësta van een half uurtje, maar wel liefst van twee uur. Sommige kindjes waren helemaal uitgeteld, anderen zaten nog vol adrenaline. Na hun siësta werd er nog wat gespeeld en plots ging de bel, de ouders kwamen hun kinderen halen en ik vertrok naar huis. En ja hoor, ik moet toegeven... werken met kinderen is vermoeiender dan gedacht, maar toch zal ik hun lieve snoetjes enorm missen wanneer ik weer in België ben.